Berlin’e gelişlerimden hiçbirinde kentin böylesine ıssız, bu denli kar altında olduğunu anımsamıyorum. Tegel Havaalam’na doğru alçalmaya başladığımızda aşağıda gözalabildiğine uzanan beyaz bir örtü gördüm önce; gökyüzü bulutlu, gümüş rengindeydi. Derken yavaştan kararmaya başladı. Güneş de yoktu görünürde. Can çekişen yumuşak, mat aydınlıkta öyle sessiz, tek bir canlının bile yaşamadığı eski bir masaldı yeryüzü. Sonra buz tutmuş göller, karın içinden fışkıran ağaçlar ve bembeyaz çatılar seçilmeye başladı. Ve elbette, alacakaranlıkta çakan kırmızı ışığıyla televizyon kulesi, yani “Kuşkonmaz”. Doğu Berlin’in simgesine bu lakabın Batı Almanlar tarafından verildiğini öğrenmiştim bu kente ilk gelişimde. Sahi, o zaman Duvar vardı, kesmece Diyarbakır karpuzu gibi ortasından ikiye bölünmüştü Berlin, “Kuşkonmaz” Doğu’nun övünç kaynağı, benimse hayallerimi süsleyen belki de tek anıttı. Bir gün mutlaka çıkmalıydım tepesine, buralarda bir göçmen kuştum ya, inadına konmalı, Duvar’a ve kente oradan bakmalıydım...

---